ŚRODA POPIELCOWA

Drukuj

Środa popielcowa

Środa popielcowa

Słowa "...bo prochem jesteś i w proch się obrócisz" są aktualne nie tylko w czasie Wielkiego postu , ale każdego dnia powinniśmy mieć na uwadze , to wezwanie Jezusa do zmiany postępowania czyli do czynienia uczynków miłości i miłosierdzia. Nasze życie przemija i kiedyś "obrócimy się w proch" Chrystus i Jego miłość może nas wskrzesić do życia. Nasze ciało podlega zniszczeniu i kiedyś stanie się prochem , ale mocą zmartwychwstania Jezusa zostanie w dniu ostatecznym wskrzeszone do życia.

 

 

Środa Popielcowa rozpoczyna okres czterdziestodniowego przygotowania do największej chrześcijańskiej uroczystości - Świąt Paschalnych.

Środa Popielcowa rozpoczyna Wielki Post. Trwa 40 dni aż do Wielkiego Piątku. Nazwa Środa Popielcowa, a właściwie „Dzień popiołu” bierze się stąd, że występuje 46 dni przed Wielką Niedzielą (Niedzielą Wielkanocną), a zatem zawsze wypada w środę. 

Wielki Post, bo tak nazywa się ten okres, trwa do początku liturgii Mszy Wieczerzy Pańskiej sprawowanej w Wielki Czwartek.

W Środę Popielcową - zgodnie z kanonami 1251-1252 Kodeksu Prawa Kanonicznego - obowiązuje wstrzemięźliwość od pokarmów mięsnych i post ścisły (trzy posiłki w ciągu dnia, w tym tylko jeden - do syta). Prawem o wstrzemięźliwości są związani wszyscy powyżej 14. roku życia, a prawem o poście - osoby pełnoletnie do rozpoczęcia 60. roku życia. Prawo kanoniczne nie nakłada na wiernych natomiast obowiązku uczestniczenia w tym dniu w Eucharystii (chociaż jest to powszechną praktyką, z której nie powinno się rezygnować bez ważnej przyczyny).

Sam zwyczaj posypywania głów popiołem na znak żałoby i pokuty, celebrowany w Środę Popielcową, znany jest w wielu kulturach i tradycjach, m.in. w starożytnym Egipcie, u Arabów i w Grecji. W liturgii pojawił się on w VIII w. Pierwsze świadectwa o święceniu popiołu pochodzą z X w. W 1091 r. papież Urban II wprowadził ten zwyczaj jako obowiązujący w całym Kościele. W tym też czasie ustalono, że popiół do posypywania głów wiernych ma pochodzić z palm poświęconych w Niedzielę Palmową poprzedniego roku.

alt

Celem Wielkiego Postu jest porzucenie grzesznych czynów i złych nawyków. Środa Popielcowa jest dniem rozpoczynającym czas pokuty. Biblia podaje wiele fragmentów w których ludzie używali pyłu czy popiołu jako symbolów pokuty, żałoby (1 Księga Mojżeszowa 18.27; 2 Księga Samuela 13.19; Księga Estery 4.1; Księga Joba 2.8; Księga Daniela 9.3; Ew. Mateusza 11.21). Zgodnie z tradycją popiół sypany na głowę i czyniony na czole znak krzyża jest symbolicznym gestem wskazującym na jedność z Jezusem Chrystusem. Księga Objawienia 7.3; 9.4; 14.1 i 22.4 wspomina o podobnej praktyce.

Odwrócenie się od popełniania grzechów (pokuta) jest czymś dobrym, ale jest czymś co chrześcijanie powinni czynić każdego dnia, a nie jedynie podczas Wielkiego Postu. Jasne wyrażanie swojej przynależności i jedności z Chrystusem jest czymś właściwym, lecz podobnie jest to praktyka, w której powinniśmy trwać na co dzień. Przekonanie, że Bóg od razu obdarzy nas swoim błogosławieństwem ze względu na to, że przestrzegamy jakichś rytuałów jest niebiblijnym poglądem. Bóg jest zainteresowany naszymi sercami gotowymi na jego codzienne zmiany, a nie jedynie przestrzeganiem pewnych praktyk.